Heb ik alweer het gevoel dat ik mijn tijd verdoe. Hallo, ik wil een nuttige bijdrage leveren tot deze wereld en niet niet eeuwig met kleuters opgescheept zitten. Kleuters die als paddenstoelen uit de grond blijven schieten en niet te verdelgen zijn, aldus, niet door mij. Kunnen jullie even naar jullie paspoort kijken en de geboortedatum in jullie opnemen. Zo, da’s duidelijk. Ik stel voor dat jullie me allemaal met rust laten want jullie zijn such a waste of my time dat ik er niet goed van word.
Ja, ze hebben me weer goed liggen gehad. Als ik een fallus had gehad, hadden ze me daarbij waarschijnlijk genomen maar die smerige utopische gedachte laat ik er even uit. Dacht ik echt dat ik naar De Grote Mensenwereld ging? Dacht ik dat echt? Was ik een aantal maanden geleden nog zo naïef? Het meest ironische aan de zaak is vooral dat het gewoon nog erger is geworden. Zelfs Paul D’Hoore had deze crisis niet kunnen voorspellen noch verklaren. Ik ben verscheurd. Uit m’n persoonlijke habitat getrokken, waar ik vrede genomen had met niet te verdelgen paddenstoelen en ze naar mijn hand kon zetten. Maar nee, voor ik het wist werd ik weggerukt en ergens anders geplaatst. In een oerwoud van paddenstoelen die er zo smerig uitzien dat zelfs een eekhoorn in ernstige wintertijd er niet aan denkt om er van te eten. En ik kan die Pluimstaart niet eens ongelijk geven want ik moet kokhalzen als ik jullie zie. Jullie met jullie oh-zo-fantastische gedrag, echt top! Misschien moeten jullie even leren dat ik niet in De Grote Mensenwereld gekomen ben om het Roodkapje uit te hangen en paddenstoelen te plukken voor in het koninginnenhapje van oma, om dan dankzij jullie een old school maatlijd te hebben, neen, vergeet het maar. Ik ben erheen gekomen om me met De Grote Mensen te kunnen verenigen om jullie, miezerige paddenstoeltjes te kunnen vertrappelen.
En oh ja, als de speeltijd over is, kan je dan even met je voeten aan de grond. Ik hou niet van suggestievelingen… Ze zijn als witte stipjes op een rode paddenstoel… Giftig.
Blogalittle 
Hoewel ik het gevoel heb dat je woordkeuze en prozaachtige blog, me vandaag te bovengaat, denk ik wel dat ik het begrijp. (Ik heb lang gezocht maar nergens je leeftijd kunnen vinden, shame.) Maar ik herken het in mijn klas. Klasgenoten, wordt volwassen.
Het ironische is dat volwassenen zich, wanneer puntje bij paaltje komt, ook als kleuters gaan gedragen. Zeer verontrustend. Blijf jij dus maar fijn Roodkapje, zo kan je er misschien op een afstandje mee lachen in plaats van je dood te ergeren 🙂
Mooi einde. En hopelijk is het maar tijdelijk, dat kleutergedrag.
Moeilijk… Mijn verwarde hoofd loopt om. Grote mensen zijn trouwens enkel een lichamelijke illusie.